Trucs om bij te blijven (en nooit af te willen haken)

Afgelopen zomervakantie heb ik heerlijk de tijd genomen om mijn achterstallige Project Life weken in te halen. Bijna iedereen die bezig is met dit project heeft (wel eens) een achterstand. Ik in ieder geval wel! En dan heb ik het niet over weken, maar zelfs over maanden... Zoals Cruyff zei: "Ieder nadeel heb zijn voordeel". Ik zie er de voordelen van in omdat sommige gebeurtenissen pas later in mijn album kunnen worden verwerkt. Op onze schoolsite bijvoorbeeld komen foto's van de kinderen meestal achteraf, net zoals verslagen uit het lokale weekkrantje of de nieuwsbrieven van onze (sport)clubs. Dan kun je net zo goed een weekje later aan de slag gaan, toch? 

Gelukkig zijn er trucjes om de boel weer snel op orde te krijgen. Het belangrijkste dat ik doe, is om ieder geval doordeweeks te blijven schrijven, foto's te blijven maken en om de kleinigheden die ik wil bewaren direct te dateren. Dit neemt niet veel tijd in beslag maar het is wel de ruggengraat van het hele album. Deze zaken bundel ik in een plastic mapje met het weeknummer erop zodat ik alles bij de hand heb voor het 'echte' werk. Doordat ik dit structureel doe, maken deze kleine stapjes het mogelijk dat ik me nooit zorgen hoef te maken om de achterstand.

Een handig hulpmiddel voor mij zijn de blanco vellen met daarop de lay-out van de week, op basis van de insteekhoezen die ik gebruik. Deze heb ik dubbelzijdig geprint en daarop schrijf ik alvast de teksten zodat ik niets vergeet. Tekeningen, geheugensteuntjes en bewaar-dingetjes mik ik er bij in het mapje. Dat scheelt tijd en zoekwerk, zodat ik niet snel het gevoel krijg dat ik wil afhaken omdat ik 'toch niet bij ben'. 

Voor de PL-ers onder ons: hoe doen jullie dat? Ben jij elke week bij of heb je ook wel eens een achterstand? En hoe los je dat op?

(mocht je het handig lijken; de pagina's voor het schetsen en schrijven kun je hieronder downloaden door op de afbeelding te klikken).

                   

     

                                                                           

Project Life: 'Je externe harde schijf'

Na drie jaar Project Life ben ik nog steeds enthousiast over het hele systeem. Als ik zo terugkijk denk ik dat Project Life boven alle dagboeken, schriftjes en scrap-albums voor mij persoonlijk nog het beste werkt om ons leven te documenteren. Maar waarom zou je zo'n album eigenlijk bijhouden? 

Het houdt je herinneringen levend voor jezelf.
De albums die ik heb zijn nu nog niet zo oud, maar over dertig, veertig of vijftig jaar zijn ze dat wel. Als je in de gelukkige omstandigheid bent dat je tachtig wordt, is het fijn om een 'externe harde schijf' te hebben die je kunt terugbladeren om te zien wie je was toen je jonger was, wat je bezigheden waren en met wie je omging. Op oudere leeftijd zet de mist in en ben je waarschijnlijk veel van de dingen van nu vergeten. Net zoals je op je huidige leeftijd de meeste herinneringen uit je jeugd vergeten bent. Ja, de grote lijnen zullen er nog wel zijn. Waar je was en wat je deed op 11 september 2001 en dat je vader als eerste in de straat een Commodore 64 computer had gekocht bijvoorbeeld. Maar de pixels van het plaatje in je hoofd vervagen uiteindelijk naarmate je ouder wordt.

Je kinderen en kleinkinderen zullen over hun geschiedenis willen weten.
Mijn oma had, net als ik, een foto tic. Ze had albums en schoenendozen vol foto's met boeiende verhalen waar ze bloemrijk over vertelde. Zij was van een generatie die de eerste auto's , vliegtuigen en oorlogen nog heeft meegemaakt. Voor haar was het allemaal gewoon, maar mijn broers en ik vonden die verhalen super interessant. Datzelfde gebeurt elke generatie opnieuw; dat wat heel gewoontjes en oninteressant lijkt voor de één, geeft later een boeiende kijk op het verleden voor de ander. 

Ons Project Life album wordt tegenwoordig al regelmatig door ons en onze kids doorgebladerd. Ik ben er van overtuigd dat onze kids dit jaren later nog steeds leuk zullen vinden, en hopelijk/misschien hun kinderen ook? Je geeft de herinnering door, zelfs als je er niet meer bent om het zelf na te kunnen vertellen.

Het zet je gedachten op een rijtje.
Simpelweg je gedachten op papier zetten, zorgt er voor dat je onder woorden brengt wat je belangrijk vindt en waarom. Het houdt je focus op wat belangrijk is voor jou. Je krijgt meer zelfkennis en het kan je helpen met beslissingen maken. Mocht je ooit twijfelen of spijt krijgen van een keuze die je eerder hebt gedaan, dan kun je in een Project Life album 'jezelf raadplegen' hoe je tot die keuze bent gekomen. Dat helpt en motiveert je vaak om door te zetten. De meer persoonlijke teksten kun je via 'Hidden Journaling' of 'flip up pockets' in je album verwerken. 

Je laat iets van jezelf achter, voor als je er niet meer bent. 
De verhalen die je schrijft en de foto's die je maakt, zijn een tastbare herinnering dat je hebt bestaan. Het maakt je een beetje onsterfelijk. 'Wie schrijft, die blijft' is geen cliché. Anne Frank, Charles Darwin, Theodore Roosevelt, Julius Ceasar; van al die mensen die een dagboek bijhielden, weten we tot vandaag de dag nog veel details uit hun leven. 

Het is een creatieve uitlaatklep.
Fotograferen laat je anders naar de dingen kijken. Papier en embellishments uitzoeken, stickers, rub-ons, lintjes, nietjes, brads; alles wat een beetje plat is kun je in je album gebruiken om lay-outs te maken. Het is heerlijk om met je handen iets moois te maken, papiertjes en kleuren te kiezen, dat wat je in je hoofd hebt te maken tot iets tastbaars.

Het is een archief, foto-album, tijdlijn en dagboek in één.
Pocket Scrapbooking is een ideale manier om een album te maken waarin je ook de memorabilia kunt bewaren die een verhaal op zich vertellen. Als naslagwerk is zo'n album met insteekhoesjes ideaal.  Kindertekeningen, verjaardagskaartjes, verfstaaltjes, bonnetjes van restaurants, toegangskaartjes voor pretparken, krantenartikelen van wereldgebeurtenissen, bierviltjes, bioscoopkaartjes, een staaltje stof van je trouwjurk, gebruikte vliegtickets van je vakantie, etiketten van medicijnen; al die papieren rommel en tekeningen die in dozen op zolder staan te verstoffen, kun je in het Project Life album stoppen. 

Met name de dozen vol tekeningen en knutselwerkjes van de kinderen kunnen behoorlijk uitdijen, waardoor je door de bomen het bos niet meer ziet. Een paar mooie tekeningen van tijd tot tijd zijn wél bijzonder. Je waardeert kindertekeningen des te meer als er een minder groot aantal van zijn. 

Heel veel ruimte nemen de Project Life mappen niet in. Alles zit chronologisch op z'n plek en het ziet er leuk uit.

Later meer, en een inkijkje in mijn huidige album. Want daar wordt het ook wel eens tijd voor!

Groetjes,
Monique

Aan de slag

Als je overweegt om van start te gaan met 'Pocket Scrapbooking' of een Project Life album, kun je het jezelf zo ingewikkeld of gemakkelijk maken als je zelf wilt. Ten eerste heb je de keuze uit traditioneel of digitaal. Houd je van werken met papier, gebruik je je insteekhoezen ook als 'archief' voor kaartjes, tekeningen, frutsels etc. en wil je door je album kunnen bladeren dan kun je kiezen voor een traditionele basisset met map en insteekhoezen. Hou je van computeren, wil je een digitaal album zonder opsmuk of een fotoboek (laten) printen dan kun je kiezen voor een digitale set op de computer. 

Zelf houd ik van een wat rustiger stijl, met insteekhoezen op A4 formaat. Dit houdt de focus op de foto's en de tekst. Er zullen waarschijnlijk nog genoeg elementen in het album terecht komen die het kleurrijk en bijzonder maken. Als je digitale en traditionele tools- en technieken combineert zoals ik (hybrid scrapbooken) heb je wat meer materialen nodig. In het begin kun je overweldigd worden door de grote variatie in albums, papiersoorten, insteekhoezen, lettertypes en journaling cards. Maar laat je niet van je sokken blazen, nog voordat je van start gaat! Om te beginnen heb je nodig:

- Een album om je insteekhoezen in op te bergen. Ik gebruik dit soort linnen 

  mappen van de Hema. In de winkel te krijgen als 4-rings fotoalbum. Simpel, maar 

  wel mooi en tijdloos. Je kunt ook kiezen voor een snelle start met een kant-en-klare 
  lijn. Als je googled op sn@p van Simple Stories of Project Life van Becky Higgins vind 
  je vast verkoopadressen.

- Insteekhoezen of pageprotectors. Meestal wordt gekozen voor het formaat van 

  30,5 bij 30,5 cm. Zelf heb ik insteekhoezen op A4 formaat van Importa, te koop bij 

  de meeste kantoorboekhandels. Het plastic is weekmakervrij en mooi glad. 

- Journaling cards of scrapbookpapier. Hier is zoveel keuze in dat het een eigen post 
  verdient, dus hierover een andere keer meer.

- Cardstock of blanco papier. Als je je eigen journaling cards wilt gaan maken of 

  downloaden van het internet, heb je blanco papier nodig. Gewoon print of 
  kopieerpapier is prima, maar dit papier van Mondi van 160 g/m2 is kwalitatief net 
  even iets zwaarder.

- Pen , potlood, schrijfwaren. Ben je van plan om de tekst direct op de 
  journalingcards te schrijven, dan heb je een goede pen nodig. Zelf gebruik ik deze 
  pen met micro pigment inkt van Sakura. De pen is in verschillende lijndiktes te koop 
  en de inkt drukt niet door het papier. Maar waar het eigenlijk om gaat is dat de 
  inkt permanent, kleur-, water en lichtecht moet zijn en lekker schrijft, natuurlijk! Ook 
  kun je je journaling cards met de typemachine maken.

- Schaar. Je zult veel knippen bij dit project dus een goede papierschaar is handig. 

  Ik gebruik zelf trouwens vaak een snijmesje met snijmat om dingen op maat te 

  snijden.

- Lijm.  Sticky dots en dubbelzijdig tape, maar ook fotolijm of lijmrollers werken prima.

- Hoekpons. Voor afgeronde hoeken. Deze pons is niet noodzakelijk, maar het geeft 
  wel die leuke 'Project Life' Look.

- Het leukste van Project Life is dat je je te buiten kunt gaan aan leuke 

  embellishments, stickers, labels, pockets, washi-tape, stempels en alfabet-

  stickers. 

- Fototoestel. Van geavanceerde spiegelreflexcamera's tot Project Life albums 
  gemaakt met apps als Instagram of Hipstamatic; de mogelijkheden zijn 
  eindeloos. 
- Printer. Het is handig als je een goede printer hebt voor het printen van foto's, tekst 
  en zo  nodig om dingen in te scannen.

Project Life

Mijn eerste post op blogspot... let's get started!

Sinds 2011 houd ik familie-albums door middel van 'pocket scrapbooking', wat nog het best te vergelijken is met een Project Life album van Becky Higgins. Wat begon als een tijdelijk project waarbij je een jaar lang het dagelijks leven in een album documenteert met foto's en tekst, is ondertussen een doorlopende voorstelling zonder eind geworden. 

Voordat ik met het huidige album begon hield ik schriften, logboeken en scrapboek-albums bij. Ik probeerde van alles uit; zowel op papier, digitaal als op het web. Toen mijn man en ik kinderen kregen kwam het fotograferen en documenteren echter in een stroomversnelling. Via de schriftjes van de créche en het leefboek van juf Hilde dat ik vond op internet, raakte ik geïnspireerd om dagelijks een leefboek te vullen met een foto, stukje tekst, activiteit, bijzondere zaken die zich op dat moment voordeden of met de actualiteiten uit de wereld om ons heen. Het zijn juist díe pareltjes die door de hectiek van het dagelijks leven snel vergeten worden.

Becky Higgins deed hetzelfde als juf Hilde en vele anderen, maar goot het documenteren van het dagelijks leven in een makkelijker vorm door een map met insteekhoesjes en kant-en-klare- notitiekaartjes te gebruiken. Toen ik in 2010 via internet toevallig op het fenomeen Project Life stuitte, was ik direct om. Het is voor mij een praktische manier om het dagelijks leven van nu vast te leggen voor later. Een creatieve uitlaatklep. Een manier om orde te scheppen in de dagelijkse stroom tekeningen en krabbels van de kinderen die te mooi zijn om weg te gooien, maar ondertussen staan te verstoffen in een doos op zolder. Eindelijk de foto's af te drukken die anders enkel op de harde schijf van de computer zouden blijven staan. Toen de kinderen ouder werden, zag je de onderwerpen in de albums veranderen en leverden de kids ook vaker zelf een bijdrage. Zo ontwikkelt zo'n album zich net zo als jij zelf.

De naam Project Life is overigens niet helemaal op z'n plaats voor de manier waarop ik het doe, omdat ik geen producten van Becky Higgins gebruik. (Toen ik begon was Project Life nog niet zo gemakkelijk te verkrijgen buiten Amerika). Nu, drie jaar later,  ben ik nog steeds zo enthousiast over het concept als in het begin. Op dit blog laat ik je graag mijn foto's, ideeën, handige links, gedachten, recepten, downloads, tips & trucs zien. 

Laat het me horen als je vragen hebt of iets mist op dit blog; reacties zijn altijd welkom.  

Groetjes, 
Monique

 'Life moves pretty fast. If you don't stop and look around once in a while, you could miss it."